Dost(!)

Hani bazen ağır gelir ya insanlar...Sevmezsin onları.Onlar küçük dağları yarattıklarını düşünür,sense saçmaladıklarını.Bir gün öyle bir laf ederler ki.Omuzlarından tutup sarsmak gelir içinden.Kendine gel demek istersin,uyan demek.Ama diyemezsin bir şey.Yüzlerine gülmek zorunda kalırsın.İçine atarsın.Atınca da içine iki yüzlü olduğunu düşünürsün.İçini görmezler onlar senin.Sen sadece bir eğlencesindir.Her zaman güldükleri,esprili kişisindir.Problemin olamaz asla,her zaman enerjik olmak zorundasındır.Senin problemin onlara göre şımarıktır,oysa kendilerinin şımarığın ta kendisi olduğunu farketmezler.

Dost sanmanın nasıl bir şey olduğunu yaşıyorum...

Yasak!

Yasak bir aşkın içinde olmak,boğulmak umutlarının içinde belki diyerek,yasak olduğunu bile bile kendini üzmek,yıpratmak,ağlamak,vurmak,kırmak...Hayatın ağırlığından kaçacak yerinin olmaması,ulaşmak istediğin yerin yasak olması çünkü...Anlayamaması seni kimsenin anlayabileceklerini söylemelerine rağmen...Uzak kalmayı istemek her şeyden,yorulmak,tükenmek...Uyumak,uyumak,uyumak...Yasakları rüyalarında delebileceğini düşünerek uyumak...

Korkuyorum

Kötülüğün doğuştan gelen bir özellik olduğunu düşünmeye başladım sanki,saçma bir düşünce belki ama yaşadıkların,tanıdığın,gördüğün insanlar sana bunu öğretmiyor mu? İnsanların değişememeleri,değişmiş gibi rol yapmaları,perde kapanıncada her şeyin eski haline dönmesi...Yaradılışımızda kötülük olduğunu göstermiyor mu? Anamızın karnında sahip oluyoruz belki de bu kişiliğe,damarlarımızda akan kanda dolaşıyor.Kanımızı boşaltıp temizleyemeyeceğimize göre...

Korkuyorum...